I znowu są z nami bociany. Czyli… wiosna!
Pierwszego w naszym gnieździe zobaczyłam wczoraj, ale już przedwczoraj jakiś kołował nad Stanami. Nie mam jeszcze tegorocznego zdjęcia bocianów, to jest z zeszłego roku i dlatego widać dwa boćki.
Tak faktycznie to na razie jest jeden. Sprawdza gniazdo. Rozgląda się po okolicy i czeka na przylot partnera.
Gniazdo jest w bardzo dobrym stanie, gdyż dopiero dwa lata temu było ponownie osadzone na słupie. Podczas wielkiej burzy wichura zrzuciła je na ziemię. Zginęły wtedy wszystkie młode. Wiem to tylko z opowiadań męża, bo byłam w tym czasie z synem w klinice na chemioterapii i my też byliśmy blisko tragedii. Czas rany leczy, przynajmniej większość ran. Pamięć złego zaciera się. U bocianów chyba też, bo pomimo tamtego wydarzenia nadal gniazdo zasiedlają.
Dawno temu ludzie we wsi przygotowali bocianom jeszcze drugie gniazdo, ale z tego co słyszałam to one nigdy się w nim nie osiedliły. Czasami tylko widzę jak młode, ucząc się latać, robią sobie w tym gnieździe przystanek i po chwili lecą dalej.
Teraz wiosną przed bocianami dużo pracy. Będą musiały gniazdo wyremontować. Znoszą wtedy patyki, grudy ziemi, pęki siana, a nawet sierść zwierzaków. Wszystko co znajdą i uznają za przydatne. Muszą tym na tyle uszczelnić gniazdo, żeby im jajka nie pospadały na ziemię. Zresztą później też jeszcze cały czas coś tam w gnieździe reperują, bo wiadomo każda wichura nowe szkody im czyni.
Nie raz, pracując w ogródku, widziałam jak nisko nad ziemią, prawie że nade mną, leciał bocian do gniazda z ładunkiem “materiałów budowlanych”.
Kocham widok bocianów. Dają mi poczucie trwania. I są moimi motywatorami do działania. Skoro one mogą taki szmat drogi lecieć i taki ogrom pracy wykonywać, no to i ja, o tyle od nich większa, też mogę coś niecoś z siebie wykrzesać.
No i krzesze.
LiniSemen
