Od niedzieli mamy nowego zwierzaka. Bielusieńką króliczkę. Mąż kupił ją od znajomego.
Ma dopiero dwa miesiące i jeszcze nie będziemy jej dopuszczali. Musi oswoić się z nami, z nową klatką i trochę dorosnąć. Nie ukrywam, że kupiliśmy ją z myślą o hodowli. W końcu chcemy doczekać się własnych królików. Do tej pory mieliśmy z tym problemy (pisałam o tym wcześniej), teraz liczymy, że będzie inaczej.
Króliczka jest cała bielusia, a oczki ma czerwone. Każdy, kto ją ogląda komentuje zdziwiony: “Ale czerwone oczy.”
No czerwone. Ta rasa tak ma.
Czerwone i świata ciekawe.
Nową klatkę od razu sobie obejrzała. Teraz obserwuje kury, które łażą po podwórku i często gęsto podchodzą pod samą klatkę. Zagląda na nie poprzez pręty i nadsłuchuje ich gdakania i piania kogutów.
Albo słucha wróbli, które po sąsiedzku, stołują się u naszej kurki Małgosi.
Albo może dojrzeć i usłyszeć świnki wesoło chrumkające i plądrujące swój wybieg.
A czasami słyszy, z klatek obok, naszego samca i samicę. Do tej pory też chowała się z innymi królikami więc to dla niej nic nowego.
Trochę popatrzy, trochę posłucha, trochę zajmie się jedzeniem… i dzień mija.
Sielanka!
No, w każdym bądź razie, ona nie narzeka.
LiniSemen
